شاكىرت ۇستازىنا:

    — شاماسى، مىناۋ ەگىنشى شارۋانىڭ اياق كيىمى سياقتى. تىعىپ قويساق قايتەدى؟ سوسىن ءبىر جەرگە جاسىرىنىپ قالاي ابدىراپ، ساسقانىن قىزىقتايىق، — دەيدى.

    سوندا ۇستازى:

    — كەدەيلەردى ابىگەرگە سالۋدى قىزىق كورىپ، ولاردىڭ ەسەبىنەن كوڭىل كوتەرگەنىمىز ادامگەرشىلىككە جاتپايدى. وزىڭە باقىت پەن شاتتىق سيلاعىڭ كەلە مە؟ وندا ونى مازاقا اينالدىرماي، كەرىسىنشە، اياق كيىمىنە اقشا سالىپ قويايىق. سونان كەيىن عانا نە قىزىق بولاتىنىن كورەيىك، دەيدى.

    ۇستازىنىڭ ۇسىنىسى كوڭىلىنە بىردەن قونعان شاكىرت ايتقانىن ورىندايدى. كوپ ۇزاماي ەكەۋى جاقىن تۇرعان اعاشتىڭ ارتىنا بارىپ جاسىرىنادى. سالدەن سوڭ ءجۇزى كۇن كوزىنە ابدەن توزىققان، جۇپىنى كيىمدى ءبىر شارۋا كەلەدى. اياعىن اياق كيىمىنە سۇققانى سول ەدى، ىشىندەگى زاتتى سەزىپ، دەرەۋ قايتا سۋىرىپ الادى. قولىن سالىپ ەدى، اقشا ەكەن. ەكىنشى سىڭارىنان دا سونداي اقشا شىقتى. اقشاعا ءبىر، جان-جاعىنا ءبىر قاراپ، تاڭ-تاماشا بوپ تۇرىپ قالدى. كوز جەتەر جەردە ەشكىم بايقالمادى. اقشانى ۇستاپ تىزەرلەپ وتىرا كەتتى. جاساۋراعان ءجۇزىن قولىمەن باسىپ وتىرىپ داۋىستاپ سويلەي باستادى: «يا، راببىم! سەن مەنىڭ ءحالىمدى وزىمنەن ارتىق ءبىلۋشىسىڭ. ايەلىمنىڭ اۋرۋ ەكەنىن، بالالارىمنىڭ اش-جالاڭاش ەكەنىنەن حاباردار بولدىڭ. ءبارىمىزدى باسقا تۇسكەن ناۋبەتتەن قۇتقاردىڭ. شۇكىر، شۇكىر.. . ». وسىلايشا، ۇزاق ۋاقىت جاسىن توككەن كۇيى جاراتۋشىعا العىس ايتىپ، شۇكىرلىگىن ءبىلدىرىپ وتىردى.

    مانادان بەرى ودان كوز جازباي قاراپ وتىرعان شاكىرتتىڭ قوس جانارى جاسقا تولىپ، قاتتى اسەرگە بولەندى. ۇستازى شاكىرتىنە قاراپ:

    — قازىر بۇرىنعى حالىڭنەن باقىتتىراق ەكەنىڭدى سەزىپ وتىرعان سياقتىسىڭ. العاشقى ويىڭدى ىسكە اسىرعاندا قانداي كۇيدە بولار ەدىڭ؟! — دەيدى. شاكىرتى:

    — ءيا، ۇستاز! ءومىر بويى ۇمىتپاستاي ءدارىس الدىم. سىزگە العىسىم شەكسىز! «بەرگەن كەزدەگى قۋانىش العان كەزدەگى قۋانىشتان ارتىق بولادى» دەگەن ءسوزدىڭ ماعىناسىن ەندى ءتۇسىندىم، — دەپ جاۋاپ قاتتى.

كەلۋ قاينارى: ٴبىلىم ال تورابى